De bijzondere reis van Kirsten Mauer, onze directeur Talentontwikkeling
Personal Impact: mijn bijzondere reis
Mijn eigen loopbaan heeft me altijd aan het denken gezet, al vanaf jonge leeftijd. Ik ben vaak verhuisd (ook naar het buitenland), van school gewisseld en heb allerlei soorten werk gedaan vanaf het moment dat ik daar ‘oud’ genoeg voor was. Oppasbaantjes, paarden verzorgen, horeca, bijles geven, caissière, huishoudelijke hulp, verkoopmedewerker in winkels en zelfs als inwonende ‘au pair'. Werken heeft mij altijd een gevoel van voldoening, vrijheid en zelfstandigheid gegeven.
Keuzes maken
Het kiezen van de juiste opleiding vond ik lastiger. Ik kon goed leren en wisselde regelmatig van gedachte over wat mijn droombaan zou zijn. Veearts (gespecialiseerd in paarden, want die vond ik fascinerend en ze waren een grote hobby van mij), paardenfluisteraar, dolfijnentrainer, kapster, psycholoog, orthopedagoog, dat was ongeveer het lijstje. Daarbij wist ik vanaf jonge leeftijd zeker dat ik moeder wilde worden (het liefst zo jong mogelijk, net als mijn eigen moeder) en dat ik wilde reizen. Ik wilde vooral ook een beter, veiliger en gelukkiger leven dan ik lange tijd zelf heb ervaren.
De praktijk verliep anders. Na mijn vwo-diploma heb ik een jaar gewerkt, zodat ik meer zorg voor mijn dertien jaar jongere zusje over kon nemen van mijn moeder, die terug naar school ging. Bovendien wist ik toch nog niet wat ik wilde kiezen. Daarop volgde de studie pedagogische wetenschappen vanuit de gedachte ‘ik vind kinderen leuk’. Alleen de studie zelf vond ik veel te theoretisch en daarom ben ik ermee gestopt. Daarna wilde ik gewoon weg uit Nederland, het liefst zo ver mogelijk. Dat bracht me in New York als au pair, waar ik terecht kon via een contact van mijn bijbaan.
Dit is slechts een kleine greep uit mijn leven en loopbaan. Wat ik ermee wil benadrukken, is dat het maken van belangrijke keuzes, het bepalen van je dromen en ‘het juiste pad’ kiezen, geen rechte lijn is en de keuzes ongelooflijk ingewikkeld zijn. Een stip aan de horizon geeft richting, maar je kunt ook van richting veranderen en dat is helemaal oké. De waaromvraag achter die stip aan de horizon is belangrijker, want dat gaat over wat iemand drijft en wat er op dat moment in iemands hoofd speelt. Daar kom je achter door over iemands schouder mee te kijken, belangstelling te tonen en samen in gesprek te gaan.
Levensvragen
Psycholoog willen worden, omdat je vader manisch depressief is, last heeft van psychoses en jij als kind van dichtbij ervaart wat de noodzaak is van goede hulp, kan een drijfveer zijn, maar is dat wel de juiste? Dromen van een baan als veearts, omdat je als 8-jarige elk vrij moment doorbrengt met paarden, is dat een garantie voor een leven lang geluk? Hoe weet je dat je echt iets kiest wat past bij wie je bent en bij je talent en waar je hart sneller van gaat kloppen? En hoe merk je dat je dat punt hebt bereikt of juist van koers moet wijzigen? Kun je eigenlijk nog wel dromen in een tijd waarin het toekomstperspectief van de wereld niet zo rooskleurig is?
Dat soort vragen hebben mij altijd beziggehouden en gebracht waar ik nu ben. Diezelfde nieuwsgierigheid had ik naar alle mensen die ik vanuit mijn baan als recruiter mocht begeleiden. Duizenden gesprekken hebben mij geleerd dat niemand het echt zeker weet. Dat komt vaak omdat we er te weinig over praten. Het onderwijs is resultaatgericht en zou juist ontwikkelings- en persoonsgericht moeten zijn. Dat was mijn conclusie en daar besloot ik iets mee te gaan doen. Ik nam ontslag en besloot het onderwijs in te gaan.
Learning by doing
Wat daar gebeurde was heel bijzonder. Ik wist niets van het mbo, niets van didactiek, ik had nog nooit een boek of lesprogramma geschreven en was onbekend met de term LOB. Ik heb twee jaar lang pilots gedraaid en enorm veel geïnvesteerd om tot de kern van een aanpak te komen, die aan zou sluiten bij de leefwereld en behoefte van de student, bij de docent én de eisen die er vanuit kwalificatiedossiers aan LOB worden gesteld.
Er waren doorbraakmomenten, maar er ging ook regelmatig iets niet volgens plan. Ik koos ervoor om van die momenten te leren door weerstand en missers te benoemen. Dat heeft me heel ver gebracht. Ik heb het respect en vertrouwen van de mensen met wie ik werkte gewonnen door een open houding, grote betrokkenheid en doorzettingsvermogen. Vanuit die basis zijn Route LOB, het Talentenpaspoort en later Personal Impact ontstaan. Ik vond het een eer om iets te mogen bijdragen aan het onderwijs en zo ervaar ik dat nog steeds. Ik heb mijn plek gevonden.
Ik heb mbo-docenten leren kennen als mensen met een vurige wens om voor studenten het verschil te kunnen maken. Het mbo draait op mensen die studenten de beste kansen gunnen en die het stigma rondom laagopgeleid willen doorbreken. Tegelijkertijd hoor ik van docenten dat het schokkend is hoe weinig dromen en ambitie er bij de studenten soms naar voren komen. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen is een student die volmondig zei: ‘Door deze lessen krijg ik weer zin in de toekomst!’ Met dat doel voor ogen, is Personal Impact ontwikkeld.
Growth mindset
Ik gun iedereen de kans om dezelfde regie te ervaren, waarmee ik zelf mijn leven lang heb mogen groeien en ontwikkelen. Deze 'growth mindset’ heeft me altijd op de been gehouden, ook wanneer het leven tegenzat. Vanuit die benadering is namelijk elke ervaring en ontdekking waardevol. Van fouten kun je leren, een slechte keuze brengt je dichter bij het antwoord dat je wél wil en een gemiste kans is een open deur naar een andere mogelijkheid. Ik kijk vol trots naar mijn ‘op papier’ rommelige leven. Terugkijkend is mijn pad volkomen logisch, nu ik weet wie ik ben en waar ik voor sta. Personal Impact biedt alle tools om daar samen met jouw studenten werk van te maken en wij denken uiteraard graag met je mee!
Kirsten Mauer – Directeur Talentontwikkeling Motile